gedicht Loofhuttenfeest

Loofhuttenfeest

Gedicht bij zondag 4 oktober 2015

Langs de oevers van ‘t voorbije leven

monden wij weer aan bij het Land

en Volk dat U te eten heeft gegeven,

de aardsen, dankbaar voor gegeven hand;

zittend in hun schamel onderkomen,

zien ze sterren aan de hemel schijnen

en als rivieren zwellend binnenstromen

laat U hun hutten in die vloed verdwijnen,

dwars door het loof dat de hut omhult,

volgt de ommekomst van nieuw leven

zo worden wij met liefde steeds gevuld,

kostbaar geschenk om buiten door te geven.

En al verdwijnt ons huis aan het Plein:

waar liefde stroomt, zal een woning zijn.